چرا امام صادق علیه السّلام از سلمان فارسی تعریف میکند؟؟؟
حضرت آیت الله جوادی آملی
در جنگ خندق غوغایی است تا هر گروهی سلمان، آن یار دیرین و با ایمان رسول خدا(ص) را از خود بداند. انصار فریاد می زنند؛ سلمان از ماست چرا که به مانند ما یار پیغمبر خدا(ص) به شمار می رود و از طرف دیگر مهاجرین هیاهویی به پا کرده اند که چنین نیست چرا که سلمان همچو ما مهاجرت نموده و خود را به محبوبش رسانده است.
در این بین جمله عمیق و رسای خاتم الانبیاء تمام آن سروصداها را تسکین می بخشد و فصل الخطاب همه قرار می گیرد که فرمودند: «سلمانُ منّا أهل البیت (ع)» سلمان از ما أهل بیت (ع) است.
* هدف اصلی انبیاء (ع)
انبیا آمدند اول ما را زنده کنند، بعد ما را بیدار کنند؛ هدف اصلی آنها این بود. لذا فرمودند: فقط به این فکر نباشید که فقط زندگی و عائله تشکیل بدهید بلکه برای این خلق شدید که به حیات انسانی برسید؛ اینجا مرز بین حیوان و انسان و گیاه مشخص می شود.
* حقیقت انسان
انسان آن است که همۀ این امور را داراست و آن ها را در تحت رهبری عقل و وحی سامان می دهد که نه بیراهه برود نه راه کسی را ببندد و انسان به عنوان یک فرشته، یک موجود دائمی است یک موجود نَمیر است. مِلک نمیر، دین و تقواست نه باغ و راغ.
* راهکار دستیابی به حیات حقیقی، بهره مندی صحیح از معارف قرآنی در کنار حفظ فطرت
معارف قرآنی در دلِ بسته نفوذ نمی کند، اما کسانی که فطرت خویش را حفظ کرده باشند، چه مانند «صُهَیْب» از روم آمده باشند یا مانند «سلمان» از ایران یا مانند «بلال» از حبشه یا همانند «عمّار» و «ابوذر»از سرزمین حجاز برخاسته باشند، همگی در بهره مندی از این کتاب الهی یکسانند؛ زیرا قرآن کریم اختصاصی به اقلیم یا نژاد خاصی ندارد؛ بلکه شفای دردهای روحی و عامل هدایت و رحمت برای همه انسان هاست.
* میسّر بودن دستیابی به این مرحله برای تشتگان این راه و مشتاق بودن بهشت به چنین افرادی
حضرت حسین بن علی (علیهالسلام) به جایی رسیدند که در شب عاشورا بهشت را به برخی از همراهان خود نشان دادند. آن ها یا جزو «اصحاب المیمنۀ» بودند یا در شمار مقرّبان. در بین این ها کسانی هستند که بهشت مشتاق آن هاست. تنها سلمان نبود که بهشت مشتاق اوست؛ بسیاری از افراد هستند که بهشت مشتاق آن هاست.
* سه فضیلت جناب سلمان در نگاه امام صادق (ع)
به امام صادق (سلام الله علیه) عرض کردند: چرا این قدر نام سلمان فارسی را می برید. حضرت فرمود: اولاً سلمان از ماست؛ و سرّش آن است که سلمان (رضوان الله علیه) هرگز در برابر خواسته علی بن ابی طالب (سلام الله علیه) خواسته ای نداشت و تلاش و کوشش می کرد که با فقرا بسازد و کوشش او این بود که از علم و علماء فاصله نگیرد. با علم و دانش و فضایل علمی از یک سو و با نیازمندان از سوی دیگر به سر می برد و در برابر علی بن ابی طالب (سلام الله علیه) خاضع بود. این سه فضیلت سلمان باعث می شود که من همیشه اسم او را می برم.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی جوادی آملی
