✅ خطبه صد و سیزدهم نهج البلاغه

������ در پند به مردم ������


 ������ ستایش و سپاس خداوند را، آن که پیوند دهنده ستایش است به نعمتها و پیوند دهنده نعمتهاست به سپاس .

������او را به سبب نعمتهایش مى ستاییم ، همان گونه که به هنگام بلاهایش مى ستاییم .

������ از او یارى مى جوییم در هدایت این مردم کاهل و سهل انگار در انجام اوامر

������ و شتاب کننده در ارتکاب نواهى و امور نکوهیده و مکروه .

������ از او آمرزش مى خواهیم ، براى گناهانى که علم او بر آنها احاطه دارد و کتاب او آنها را بر شمرده است .

������علمى که قاصر نیست و کتابى که چیزى را فرو نگذارده .

������به او ایمان آوردیم .

������ ایمان کسى که غیب را به عیان مى بیند و از وعده هایى که داده شده آگاه است .

������ ایمانى که خلوص آن شرک را بزداید و یقین آن شک را از میان بردارد.


������ و شهادت مى دهیم که هیچ خدایى جز اللّه نیست .


������ یکتاست و بدون شریک و اینکه محمد (صلى اللّه علیه و آله ) بنده او و رسول اوست .

������ دو شهادت ، که گفتار و کردار را فرا برند

������ و کفه ترازویى ، که در آن مى گذارندشان ، سبک نمى شود.

������ و کفه ترازویى که در آن نباشند، سنگین نباشد.