حکمتهای زیبا از نهج البلاغه

    یَعْجِزُ عَنْ شُکْرِ ما اُوتِىَ، وَ یَبْتَغِى الزِّیادَةَ فیما بَقِىَ.
             از شکرآنچه به او عنایت شده ناتوان، و نسبت به باقیمانده افزون طلب است.
             یَنْهى وَ لا  یَنْتَهى، وَ یَأْمُرُ بِما لایَأْتى.
             از بدى نهى مى کند و خود پذیراى نهى نیست، و به آنچه خود به جا نمى آورد دستور مى دهد.
             یُحِبُّ الصّالِحینَ وَ لایَعْمَلُ عَمَلَهُمْ، وَ یُبْغِضُ الْمُذْنِبینَ
             به شایستگان علاقه دارد ولى مانند آنان عمل نمى کند، و با گنهکاران دشمنى مىورزد
             وَ هُوَ اَحَدُهُمْ. یَکْرَهُ الْمَوْتَ لِکَثْرَةِ ذُنُوبِهِ، وَ یُقیمُ عَلى
             و خود یکى از آنان است. به علت کثرت گناهش از مرگ نفرت دارد، و بر آنچه که به خاطر
             ما یَکْرَهُ الْمَوْتَ مِنْ اَجْلِهِ. اِنْ سَقِمَ ظَلَّ نادِماً، وَ اِنْ صَحَّ
             آن ازمرگ مى ترسد پابرجاست. اگر بیمار شود پشیمان مى گردد، و اگر تندرستى یابد
             اَمِنَ لاهِیاً. یُعْجِبُ بِنَفْسِهِ اِذا عُوفِىَ، وَ یَقْنَطُ اِذَا ابْتُلِىَ.
             در حالتى از امنیت به لهو پردازد. چون عافیت یابد خودپسند شود، و چون مبتلا گردد ناامید شود.
             اِنْ اَصابَهُ بَلاءٌ دَعا مُضْطَرّاً، وَ اِنْ نالَهُ رَخاءٌ اَعْرَضَ مُغْتَرّاً.
             اگر مصیبتى به او برسد به حال اضطرار دعا کند، و اگر آسایشى به او رسد در حال غرور روى از خدا بگرداند.
             تَغْلِبُهُ نَفْسُهُ عَلى ما یَظُنُّ، وَلایَغْلِبُها عَلى ما یَسْتَیْقِنُ.
             نفسش بر آنچه گمان دارد بر او غالب است، و به آنچه باور دارد بر نفس غالب نیست.
             یَخافُ عَلى غَیْرِهِ بِاَدْنى مِنْ ذَنْبِهِ، وَ یَرْجُو لِنَفْسِهِ بِاَکْثَرَ
             بر غیر خود به کمتر از گناه خود مى ترسد، و به پاداشى بیش از
             مِنْ عَمَلِهِ. اِنِ اسْتَغْنى بَطِرَ وَ فُتِنَ، وَ اِنِ افْتَقَرَ قَنَطَ وَ وَهَنَ.
             کردارش امیدوار است. اگر توانگر شود در طغیان و فتنه افتد، و اگر تهیدست گردد به ناامیدى و سستى دچار شود.
             یُقَصِّرُ اِذا عَمِلَ، وَ یُبالِغُ اِذا سَاَلَ. اِنْ عَرَضَتْ لَهُ شَهْوَةٌ
             در عمل کوتاهى کند، و چون درخواست نماید مبالغه کند. اگر شهوتى به او روى کند