تقوا، زاد و توشه راه

عبداللَّه بن مبارک گوید: سالى براى حج به مکه رفتم، ناگهان کودکى هفت یا هشت ساله را دیدم که در کنار کاروان‏ها بدون توشه و مرکب حرکت مى‏کند. نزد او رفتم و سلام کردم و گفتم: با چه چیز این بیابان و راه طولانى را مى‏پیمایى؟ گفت: با خداى پاداش دهنده. زاد و توشه‏ام تقواست و مرکبم دو پایم هست و قصد من مولایم خدا مى‏باشد.

وقتى این گفتار را از این کودک شنیدم، به نظرم بسیار بزرگ آمد. گفتم: از کدام طایفه هستى؟ گفت: هاشمى. گفتم: از کدام شاخه هاشمى؟ گفت: علوى فاطمى. گفتم: اى سرور من! آیا چیزى از شعر برایم مى‏گویى که بهره‏مند شوم؟ گفت: آرى و اشعارى خواند که مضمونش چنین بود: ما در کنار حوض کوثر بهشت، نگهبان آن هستیم و آب آن را به واردان مى‏آشامانیم و کسى که راه رستگارى را طالب است، این راه جز به وسیله ما تحقق نمى‏یابد. و کسى که توشه او دوستى ماست، هرگز زیان نکرده است ...

عبداللَّه بن مبارک گوید: آن کودک را ندیدم تا این که به مکه رسیدم و بعد از انجام مناسک حج به ابطح (محلى نزدیک به مکه) رفتم، عده‏اى را دیدم که دور شخصى حلقه زده‏اند. جلوتر رفتم که ببینم آن شخص کیست، دیدم همان کودک است که در راه مکه مدتى همراه او بودم. پرسیدم: این شخص کیست؟ گفتند: این شخص زین العابدین على بن الحسین علیه السلام است.[1]

پی نوشت:

[1] . مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 155