تلاوت قرآن، بالای نیزه

آیه

أَمْ حَسِبْتَ أَنَ أَصْحابَ الْکهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً[1]

ترجمه

آیا پنداشته ای که اصحاب کهف و رقیم، از نشانه های شگفت ما بودند؟

تلاوت قرآن بالای نیزه

از جمله معجزات امام حسین علیه السلام، تلاوت قرآن آن حضرت بالای نیزه می باشد که تمام دوستان و دشمنان را شگفت زده نمود. منابع معتبر در این زمینه نوشته اند: بعد از شهادت امام حسین علیه السلام وقتی سر مقدس آن حضرت را به نیزه زده و داخل کوفه کردند، به دستور عبیداللَّه بن زیاد آن را در کوچه های کوفه گرداندند و حتی میان قبائل برده به علامت پیروزی نشان دادند. زید بن ارقم که شاهد این صحنه های رقت انگیز بوده می گوید: من از منزل خودم نگاه می کردم که سر مقدس امام حسین علیه السلام را بالای نیزه مشاهده کردم. وقتی از مقابل منزل ما آن سر نورانی را عبور می دادند، با کمال حیرت شنیدم که امام حسین علیه السلام این آیه شریفه را قرائت می کرد: أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً؛[2]آیا گمان کردی که اصحاب کهف و رقیم از آیات و نشانه های عجیب ما بودند؟!

به خدا سوگند! مو در بدنم راست شده بود و بر خود لرزیدم. در آن حال گفتم: ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله تلاوت قرآن تو در بالای نیزه، از ماجرای اصحاب کهف و رقیم خیلی شگفت انگیزتر و عجیب تر است.[3][4]

نکته ها

«رقیم» به معنای نوشته و لوحی است که داستان اصحاف کهف برآن نوشته شده و نام آنان برآن رقم خورده است. «کهف» به غار بزرگ گفته می شود. آیه می گوید: مهم تر از خواب کردن چند نفر در غار و سپس بیدار کردن آنها، ایجاد زیبایی های متعدد و فراوان در روی زمین و سپس محو کردن آنهاست. زیرا ماجرای اصحاب کهف، در برابر قدرت الهی چندان شگفت انگیز نیست.

ماجرای اصحاب کهف، بعد از زمان حضرت عیسی و قبل از بعثت پیامبر اسلام و در سرزمین روم و شهر افسوس بوده و طاغوتشان دقیانوس نام داشته است. درس عبرتی که از این حادثه می توان گرفت، درسِ هجرت و پایمردی و امدادهای الهی است و نباید کاری به مکان وزمان و تعداد و...داشت.

ظاهراً اصحاب کهف و رقیم، نام یک گروه باشد. وبرخی رقیم را نام منطقه ی اصحاب کهف دانسته اند. گرچه در برخی تفاسیر، اصحاب رقیم را آن سه نفری دانسته اند که برای کسب و کار و زندگی، از خانه بیرون رفتند، در راه باران گرفت و به غاری پناهنده شدند. با ریزش قطعه سنگی از کوه، دَرِ غار بسته شد و آنان زندانی شدند. آنان هر یک کار خیر و خالصانه ای را که انجام داده بودند یادآور شدند و از خدا خواستند به خاطر آن عمل، آنان را نجات دهد. در هر نوبت، کمی سنگ کنار می رفت، تا سرانجام نجات یافتند. پیامبر صلی الله علیه و آله پس از نقل این داستان فرمودند: هرکه با خدا باشد نجات می یابد.[5][6]

پی نوشت ها

[1] کهف/ 9

[2] همان.

[3] بحارالانوار، ج 45، ج 2، ص 116؛ اعلام الورى، 251؛ کشف الغمه، ج 2، ص 66.

[4] پاک نیا، عبد الکریم، ویژگى هاى امام حسین (ع)، الخصائص الحسینیة، 1جلد، نسیم کوثر - قم، چاپ: اول، 1385 ه.ش.

[5]  تفاسیر مجمع‏البیان، نورالثقلین، کشف‏الاسرار، درّالمنثور.

[6] محسن قرائتى، تفسیر نور، 10جلد، مرکز فرهنگى درسهایى از قرآن - تهران، چاپ: 4، 1389.