داستان نوشتن بسم الله الرحمن الرحیم

آیت الله شبیری زنجانی فرمودند: آقای حاج سید جواد موسوی زنجانی اخوی آقای حاج آقا رضا زنجانی ازمرحوم آقا شیخ محمد حسین اصفهانی صاحب حاشیه کفایه نقل کرد که ایشان فرمود از آقا سید محمد ولد آبادی شنیدم که گفت من در مدتی که در نجف اشرف بودم نتوانستم در تحصیل پیش بروم و به جایی نرسیدم تا وقتی که آقای ولد آبادی درگذشت مردم به سراغ من آمدند من دیدم شرائط آن را ندارم رفتم به حرم مطهر حضرت امیرمؤمنان علیه السلام وعرض کردم آقا وضع من چنین و چنان است و مشکل دارم و از شما استمداد می کنم در حال بیداری یا خواب به من گفته شد هرکسی که برای بیماری به شما مراجعه کرد یک بسم الله الرحمن الرحیم بنویس وبه او بده مشکل او حل می شود وکسی برای احکام به شما مراجعه نمی کند ایشان گفتند من به محل بازگشتم کسی برای بیماری خانم خود به من مراجعه کرد من بسم الله الرحمن الرحیم را نوشتم و به او دادم بیماراو خوب شد واین کار سبب شد که مراجعات خیلی زیاد شد وآنقدر زیاد بود که ناچارشدم چند بسم الله الرحمن الرحیم در شب بنویسم که فردا برای نوشتن معطل نشوم و بدین سبب وقتی برای مراجعه دراحکام باقی نماند.[1]

پی نوشت

[1] کتاب روزنه هایی از عالم غیب ص