سرّ واجب بودن دوستی و دشمنی در راه خدا
امام حسن عسکری علیه السلام از پدرش از آباء گرامیش علیهم السّلام نقل کرده که فرمود: رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله روزی به یکی از اصحابشان فرمودند: ای بنده خدا حب و بغض در راه خدا داشته باش و برای خدا محبّت و دشمنی نما چه آن که به ولایت حقّ تعالی نخواهی رسید مگر به همین و اساسا احدی طعم و مزه ایمان را نمی چشد مگر چنین باشد اگر چه نماز و روزه اش بسیار باشد و اکثر دوستی های مردم با هم دنیایی است، به خاطر دنیا و شئون آن با هم مودّت ورزیده و یک دیگر را مبغوض می دارند و به طور قطع چنین حبّ و بغضی آنها را از محبّت و دوستی در راه خدا بی نیاز نمی کند.
مخاطب به حضرت عرض کرد: چگونه بدانم که دوستی و دشمنی من در راه خدای عزّ و جلّ می باشد و اساسا ولی خدا کیست تا دوستش داشته و دشمن خدا کیست تا دشمنش بدارم؟
پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله اشاره به علی علیه السّلام نموده و فرمودند: آیا این را می بینی؟
مخاطب عرض کرد: آری.
حضرت فرمودند: این ولی خدا است پس دوستش بدار و دشمنش دشمن خدا است پس او را دشمن بدار.
سپس فرمودند: دوستش را دوست بدار اگر چه قاتل پدر و فرزندت باشد و دشمنش را دشمن بدار اگر چه پدر و فرزندت باشد.
