توبیخ از عدم اکرام یتیمان

آیه:  

کلَّا بَلْ لَاتُکرِمُونَ الْیتِیمَ[1]

ترجمه:

هرگز چنین نیست؛ بلکه یتیم (ها) را ارج نمى‏نهید،

نکته ها و اشاره ها:

1.معیار ارجمندی و تقرّب انسان به خدا چند چیز است:

الف) اکرام یتیمان، یعنی ارج گذاشتن و توجه کردن به آنها؛

ب) تشویق هم دیگر برای امداد رسانی به بینوایان؛

ج) انسان مال پرست نباشد و از ثروت و میراث خویش به دیگران نیز کمک کند.

2.عوامل دوری انسان از خدا، که موجب انحراف و گرفتاری او نیز می شود، عبارت اند از:

1.احترام نگذاشتن به کودکان بی سرپرست؛

2.تشویق نکردن افراد به امداد رسانی برای بینوایان؛

3.ثروت دوستی و مال اندوزی (همراه با بُخل).

3.غذا دادن به بینوایان و اکرام یتیمان امری ضروری است؛ یعنی در مورد افراد یتیم نه تنها اطعام و حفظ اموال، بلکه اکرام و احترام نیز لازم است به طوری که بر اثر محبت دیگران جای خالی پدرشان را احساس نکنند.

 چو بینی یتیمی سرافکنده پیش مده بوسه بر روی فرزند خویش

 اگر سایه ای خود برفت از برش تو در سایه ی خویشتن پرورش

4.از امام صادق علیه السلام روایت شده که

هیچ بنده ای دست مرحمت بر سر یتیمی نمی کشد، مگر این که خدا به تعداد موهایی که از زیر دست او می گذرد، نوری در رستاخیز به او می بخشد.[2]

آموزه ها و پیام ها:

1.بی توجهی نسبت به کودکان بی سرپرست و تشویق نکردن مردم برای غذارسانی به بینوایان و مال دوستی و زراندوزی بخیلانه، از عوامل دوری از خداست.

2.اکرام یتیمان، تشویق مردم برای غذارسانی به بینوایان و دوری از زراندوزی بخیلانه، از عوامل نزدیکی در پیشگاه الهی است.

3.اگر اکرام خدا را می خواهید یتیمان را اکرام کنید.

پی نوشت:

[1] سوره فجر، آیه 17

[2] من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 188؛ ثواب الاعمال، ص 199؛ بحارالانوار، ج 15، ص 102 و ج 79، ص 169 و شبیه همین از طریق امام صادق علیه السلام از قول پیامبر صلى الله علیه و آله مکارم الاخلاق، ص 444؛ فقه الرضا علیه السلام، ص 171 و مستطرفات، ص 620 و امام على علیه السلام ثواب الاعمال، ص 199 و بحارالانوار، ج 72، ص 4 حکایت شده است.