چند نکته لطیف در طواف

                   

1- در طواف، طوری حرکت می کنیم که کعبه در سمت چپ باشد.

فلسفه آن را نمی دانم، اما شاید این نوع حرکت رمز آن است که قلب انسان در سمت چپ است و انسان طرف قلب خود را سوی کعبه قرار می دهد.

2- در طواف می بینیم که قبر حضرت اسماعیل (علیه السّلام) و هاجر (علیهاالسّلام) پای کعبه است، شاید این خود درسی باشد که بانی هر کاری باید پای کار خود مقاومت کند و حتی در پای کارش، تمام عمر را بدهد و همانجا بمیرد و راستی اگر قبر مطهر رسول خدا (صلّی اللَّه علیه و آله) که بانی و مؤسس مسجدالنبی است در کنار مسجد نبود، این همه رونق نداشت.

3- طواف را از گوشه ای شروع می کنیم که چاه زمزم است (مقابل حجرالأسود) و درست در همین گوشه به پایان می رسانیم. آیا نکته ای در رویاروئی چاه زمزم با حجرالأسود وجود دارد؟ نمی دانم، شاید رمز این باشد که در هر حرکتی نیاز به قدرت، توان و استمداد از منابع حیاتی و روحبخش است، انسان باید آبی بنوشد تا بتواند طواف کند و یا در پایان طواف، صاحب خانه با آب زمزم که دوای هر دردی است از مهمانان خود پذیرائی می کند. در مسجدالحرام، تلاش و حرکت و طواف مطرح است و این بدون آب امکان ندارد. آری مادیات دوشادوش معنویات است.

4- هفت دور می گردیم، غیر از طواف خانه خدا که هفت دور است، تعداد ریگهای رمی نیز هفت است. در عدد هفت چه مطلبی است ما نمی دانیم ولی می دانیم که آسمانها، هفتگانه هستند، زمین هم هفتگانه است، سعی صفا و مروه هم هفت بار است.

در حال طواف، انسان در هاله ای از معنویت و در شعاع عظمت الهی قرار می گیرد. هر آیه و دعا و ذکری را می تواند، بخواند. در طواف باید با اراده و اختیار بروی، اگر ترا ببرند، طواف باطل است پس هم برای خدا و هم شانه به شانه خلق و هم منظم و هم در جمع و در یک جمله (به اراده خود، با مردم و برای خدا) باید طواف کنی.