حجاب، یک انتخاب
زندگی های امروزی در معرض خطرها و هجوم های فراوانی است. بیشتر این تهاجم ها نیز از «مرز اخلاق و فرهنگ» است. ما بیش از هر چیز نیازمند «چراغ ایمان»، «عصای پروا»، «سپر خودسازی» و «چشم های آگاه و عبرت بین» هستیم تا بتوانیم از پیچ و خم های راه های زندگی به سلامت بگذریم و در کام بدبختی و دام فساد و گناه گرفتار نشویم.
دستورهای کارآمد قرآن و سیرة انسان ساز عترت، چراغ راهمان است و آینة زلالی است که بسیاری از حقیقت ها را می توان در آنها دید و با «بصیرت»، از افق های غبارآلود و هول انگیز گذشت.
درست است که در جامعه و نظام، مراکز ارشاد و هدایت و سازمان های عریض و طویل فرهنگی وجود دارد، درست است که دلسوزانی تلاش شبانه روزی برای رشد و تعالی جامعه دارند و کم نیستند، درست است که زمینه های پاک زیستن و امکانات تزکیه و تهذیب فراهم است،
اما بیش از اینها، جاذبه های گناه، وسوسه انگیزان و دام های اغواگر و آنتن های فریب و فیلم های دجّال گونه و سایت های شیطانی وجود دارد که همه به «فراموشی خدا» فرامی خوانند و در نتیجه انسان ها را به «خودفراموشی» می کشانند.
انسان، در هر لحظه و موقعیت بر سر دو راهی «فسق» و «فلاح» ایستاده است و انتخاب می کند، گاهی هم دچار تردید می شود و درنهایت به «انتخاب بد» گرفتار می گردد.
اینجاست که باید با چشم بصیر و عزم استوار، افق دوردست را درنظر داشت و «بِه گزینی» کرد، وگرنه دستاورد غفلت و ساده اندیشی، «ندامت» است. اگر پاکدامنی را گوهری ارزنده بدانیم، با هزاران چشم باید مراقب باشیم تا ربوده نشود. اگر رشتة مروارید را در کمد و صندوق نگذارند و درِ آن را نبندند، گم می شود.
صاحبان گنج و گوهر، جواهرات خود را در معرض نگاه و دستیابی رهگذران نمی گذارند تا بدرخشد و جلوه کند و چشم و دل برباید، بلکه یک سیستم حفاظتی و ایمنی اجرا می کنند، تا مبادا جواهراتشان به غارت رود.
اگر باغبانی، سرمایه و محصول عمرش را که در «محصول باغ» خلاصه می شود محافظت نکند، دزدان بسیاری هستند که از دیوار و پرچین باغش عبور کنند و آن محصول را بدزدند و اگر برای باغش حریم و حصار و حفاظ قرار دهند، کسی او را بر این حدّ و حریم گذاشتن سرزنش نمی کند، بلکه مورد تحسین عقلا قرار می گیرد.
کیست که به اسم آزادی، دیوار خانة خود را بردارد و شب ها در حیاطش را باز بگذارد؟ هر چیز که قیمتی تر باشد، درصد حفاظت و مراقبت از آن بیشتر می شود، چون بیم ربایش و خوف غارت آن بیشتر است. وقتی شما در خانة خود را می بندید، یا پشت پنجره اتاق تان پرده و توری می آویزید، یا به کمد نفایس خود قفل می زنید، خانه و آرامشگاه و گنجینة خود را از ورود بیگانه و نگاه های مزاحم و وسوسة سرقت سارقان مصون ساخته اید و این مصونیت است نه محدودیت (به تعبیر شهید مطهری) و روشی خردمندانه است.
حجاب یک انتخاب آگاهانه است.
آنان که حجاب را برمی گزینند، می خواهند «گوهر عفاف» خود را از تاراج، مصون نگه دارند. این کار را با اختیار و انگیزه انجام می دهند و بر گزینش خود هم می بالند، چون راهی که می پویند، به ایمنی خودشان و سرمایه شان منتهی می شود.
دختران و بانوان فهیم و فرزانه را کسی به زور در حجاب نگه نمی دارد، بلکه خودشان بااختیار حجاب را برای محفوظ ماندن عفاف و شخصیت و حرمت خویش از نگاه های هوس آلود و نیت های آلوده، به عنوان حصار و دژی ایمن برمی گزینند. این حجاب آگاهانه و انتخابی، نشان شخصیت یک خانم است که دوست ندارد ملعبة این و آن قرار گیرد و چشم های شهوت آلود از چهره و اندام و روی و موی او کامجویی کند و ارضا شوند.
عفاف، هم گوهری درونی است، هم جلوه ای برونی دارد و این جلوة برونی ریشه در آن باطن دارد. اینکه می گویند «دل باید پاک باشد»، بهانه ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است، وگرنه از دل پاک هم نباید جز «نگاه پاک، رفتار پاک و ظاهر پاک» برخیزد.
ظاهر، آینه باطن است.
حجاب بیرونی، نشان و نمای طهارت و عفاف درونی است. عفاف، همان رایحة دل انگیز عطر یاس را دارد، نجیب است و دوست داشتنی، حیف است در مزبلة نگاه های شیطانی رها شود.
زن به جهت عصمت و کرامتی که دارد، میراث دار حضرت مریم و حضرت زهرا«س» است، نباید بازیچة هوس شود و به ویروس گناه آلوده گردد. گوهر عفاف و پاکدامنی کم ارزش تر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل نفیس خانه نیست!! دزدان ایمان و غارتگران شرف نیز فراوانند و در کمین نشسته اند.
حیف است که دختران ما خود را حراج کنند و در بازار سودا گران شهوت، خود را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند بفروشند. سادگی و خامی است که کسی خود را بیاراید و در معرض دید و تماشای نگاه های مسموم و چشم های ناپاک قرار دهد و به دلبری و طنازی بپردازد و خیال کند همیشه در این بازی برنده است.
بیماردلان و رهزنان عفاف، زیرک تر و مکّارتر از اویند. نقش خود را ماهرانه اجرا می کنند. دختران را به وسوسه می اندازند و بُرج عاج و خوشبختی رؤیایی نشان می دهند، اما پس از آنکه گل عصمتش را چیدند و زیبایی و کرامتش را از بین بردند، او را دور می اندازند و یا زیر پای خود له می کنند. شاهد؟ گزارش های هر روزة مطبوعات و پرونده ها و شکایت ها و فرارها و... آن که «ایمان» را به لقمه ای نان می فروشد، آن که «یوسف زیبایی» را با چند سکّۀ قلب، عوض می کند، آن که «کودک عفاف» را جلوی صدها گرگ گرسنه می بَرد و به تماشا می گذارد، روزی هم «پشت دیوار ندامت» می نشیند و اشک حسرت می ریزد و از تاراج باغ گریه می کند و در آتش بی پروایی های خام و جسارت های ناپختة خویش می سوزد. چرا برخی، «شرط احتیاط» را از دست می دهند؟! چرا بعضی، عَمداً خویش را در برابر ترکش های نگاه ها قرار می دهند؟! آیا این همه ترکش خورده ها و مصدومین حادثة خامی و ارتباط های نسنجیده، کافی نیست؟ پس چگونه و از چه چیز باید عبرت گرفت؟ پاک زیستن هنر است و پاکان هنرمندان بزرگ اند.
