برادر شهید بودن چقدر سخت است؟؟
دخترک بی توجه به حضور مهمانان، در دنیای کودکانه خود با قاب عکس بابایش بازی می کرد، گوش هایم پر شده بود از اکوی صدای کودکانه اش که بر عکس می کوبد و بابا را صدا می زند. از سنندج، 145 کیلومتر جاده پیچ در پیچ سنندج تا مریوان را باید برای دیدنشان بپیمایم، جاده ای که بخاطر تردد تانکرهای نفتکش عراقی و ایرانی، عبور و مرور در آن به کندی صورت می گیرد و هر روز شاهد واژگونی و یا تصادف نفتکش های عراقی در این مسیر ترانزیتی هستیم، مسیری که جاده آن دو طرفه اصلی با کارکرد نامتناسب آن است.
با گذشت 2.5 ساعت و حوالی عصر ماشین در خیابان نزدیک منتهی به کوچه و کلبه عاشقیشان توقف می کند.
بقیه راه را از کوچه پس کوچه های شهر مریوان باید پیاده بالا برویم، «سیوان» برادر «شادمان» در پشت در و در داخل حیاط منزل برادر شهیدش انتظارمان را می کشد، غمگین با چشمان گودرفته اما مهربان و مهمان نواز.
غم برادر پشتش را شکسته اما به رسم دیرین مهمان نوازی مردمان این دیار با مهربانی پذیرای حضورمان می شود حیاط چند متری و راه پله باریک را که رد می کنیم چشمانم در چشمان ماتم زده و متورم از گریه های مادر و همسر شهید «مرادی» تلاقی پیدا می کند. دختر 11 ماهه این شهید بی توجه به حضور ما، در دنیای کودکانه خود با قاب عکس بابا بازی می کند گوش هایم پر می شود از اکوی صدای کودکانه اش که بر عکس می کوبد و بابا را صدا می زند! بابایش 30 تیرماه امسال به دست عوامل گروهک پژاک در پایگاه «دری» مریوان همزمان با 10 همسنگرش به شهادت رسید و گل وجودش پرپر شده است و این برای دردانه بابا که تنها 11 ماه از شکفتن گل وجودش می گذرد قابل درک نیست.
«آیسا» که عکس بابایش را نوازش می داد مادر بزرگش هم برای بی تابی های نوه اش بی تاب می شود، خوب نمی دانم برای غربت غریبانه شادمانش که در خواب گلویش را شکافته اند زجه می زند یا بی تابی های نوه 11ماهه اش قلبش را اینگونه ریش ریش کرده است، اشک لگام گسیخته ای که از همان لحظات ورودمان در کاسه چشمان مادر شادمان جمع شده بود با دیدن این صحنه زبانه می کشد و بر پهنه صورت مادرانه اش سرازیر می شود. حال «آرزو» همسر شادمان نیز چندان تعریفی ندارد، اندام نحیف و استخوانی اش انگار دیگر تاب تحمل این بار سنگین را ندارد باورکردن این واقعیت تلخ که باید از این پس بدون تکیه گاه زندگیش روزگار بگذراند او را همچون کشتی گرفتار در امواج به هر سوی پرتاپ می کند!
آرزو از روزهای خوبی که با شادمان در این سال ها داشته است، می گوید چهار سال زندگی با شادمان در زیر یک سقف برای این مادر جوان که 20 بهار از زندگیش می گذرد پر از خاطراتی است که یادآوری آن اشک را مهمان چشمان میزبانمان می کند و می گوید: شادمان بزرگترین شادی زندگیم بود!
12 بهمن ماه امسال چهارمین سالگرد عروسیشان را باید به بزم و شادی بنشینیم و آواخر همین ماه تولد یک سالگی آیسا اما سرنوشت روی تلخی به من و دخترم نشان داده که واقعا تحمل آن سخت و طاقت فرسا خواهد بود. رفتار سرشار از مهر و محبت همسرم در خانه موجب شده بود که از همان لحظه که عزم بازگشت به پایگاه را می کرد دلتنگش شوم و برای بازگشتش به خانه ثانیه شماری کنم.
وقتی در خانه نبود تا قبل از تولد آیسا مجبور بودم خودم را با رفتن به خانه پدرم یا مادرشوهرم سرگرم کنم خدا که این دختر را به ما هدیه کرد، شرایط کمی بهتر شده بود چند روزی که شادمان در خانه نبود به امورات خانه رسیدگی می کردم و خودم را با آیسا سرگرم. همین که به خانه بر می گشت شادی مهمان جمع سه نفره ما می شد ساعت ها با آیسا بازی می کرد و لحظاتی شیرین را در دنیای کودکانه اش می ساخت. همسرم در راه دفاع از اسلام شهید شده و این موضوع برای من واقعا افتخار دارد آرزویی که شادمان همواره از آن حرف می زد و می گفت «اگر اتفاقی برایم افتاد بدان که تقدیر الهی بوده و صبور باش» آرزو از آخرین حرف هایش با شادمان می گوید، اینکه تا قبل از ساعت 12 با شادمان پیام های رد و بدل کرده بودند و همسرش نقشه یک سفر را در روز دوشنبه (دو روز بعد از تاریخ شهادت) کشیده بود اما بدون آنها رهسپار سفری بی بازگشت شد.
اینکه گفته بود می خواهم صدای آیسا را بشنوم ولی دردانه بابا در خواب ناز بود و مادر دلش نیامد که بیدارش کند.
از بی تابی آیسا در روز بازگشت پدر به پایگاه روستای «دری» هم برایمان گفت اینکه انگار می دانست که این آخرین باری است که از بغل امن بابا بهره می گیرد و خیال جداشدن از پدر را نداشت ولی شادمان باید می رفت، اما قبل از اینکه از چارچوب در خانه خارج شود آخرین بوسه را نثار دردانه اش کرد و او را با بهترین آرزوها به امید آرزو رها کرد و رفت. هفت سال پیش پدر شادمان به رحمت خدا رفته و دو پسر و یک دختر به یادگار مانده از این پدر بزرگترین پشتیبان مادر در این سال های سخت بوده اند.
شادمان که به قول مادرش سزاوار نام شادمان بود و بهترین راه را برای زندگی و حتی آسمانی شدن انتخاب کرد.
به گفته مادرش، مردم داری و ایمان قوی مهم ترین و بارزترین ویژگی شادمان بود تا جاییکه اکثر دوستان و فامیل او را به نیکی یاد می کنند و همین مسئله تسلای خوبی برای این روزهای سخت مادرش شده است.
مادر این شهید می گوید: گناه شادمان من از دیدگاه ضدانقلاب دفاع از ارزش های اسلام و قرآن بود و همین اسلام حقش را از کسانی خواهد گرفت که بی گناه خون پاکش را به زمین ریختند!
آنانی که به نام دفاع از کرد اسلحه علیه کرد می گیرند نه تنها مدافع کرد نیستند بلکه دشمنان واقعی مردم کردستان هستند که از اوایل انقلاب تا به امروز زهر تلخشان را با کشتن فرزندان این سرزمین به ما می چشانند.
اگر امروز شادمان من در زیر خاک آرمیده و دختر 11 ماهه اش از نگاه مهربان و دست پرمحبت پدر محروم مانده است به خاطر مدعیان دروغین حقوق بشر و مدافع کرد است و خدا قطعا این ظلم را بی پاسخ نخواهد گذاشت.
روناک خانم شهادت در راه خدا را افتخار بزرگی برای پسرش می داند و می گوید، این انتظار را از مسؤولان دارم که شهیدم را فراموش نکنند و پاسخ سختی به بانی ظلمی که به خانواده های شهدای روستای دری شد، بدهند!
از اینکه شادمان در راه نظام مقدس جمهوری اسلامی به شهادت رسیده برای من که با سختی بزرگش کرده ام و الان هم باید رنج یتمی دختر 11 ماهه اش را تحمل کنم افتخار بزرگ و مایه سربلندی است.
می پرسم اگر به گذشته برگردید آیا حاضرید که شادمان بازهم این مسیر را انتخاب کند؟
مادر شادمان بعد از سکوت چند دقیقه ای می گوید لحظات تلخی که در این مدت بر ما گذشت شاید آنقدر سخت بوده که کمتر کسی حاضر به تکرار چنین مسیری است اما راهی که شادمان انتخاب کرده آنقدر بزرگ است که مادر شادمان هم باید تحمل کند. کما اینکه پسر دیگرم هم در حال حاضر در همین مسیر است و در نقطه ای دیگر در راستای حفظ امنیت خدمت می کند، «سوران» من تکرار مسیری است که امروز می پرسید حاضر هستم اگر گذشته تکرار شود با رفتنش در این مسیر موافقت کنم. نیازی به تکرار تاریخ نیست و من با وجود تمام رنج هایی که با شهادت شادمان کشیدم و سختی هایی که پیش رو دارم به این فکر نمی کنم که به «سوران» اجازه ندهم در این مسیر باشد.
برای دفاع از اسلام و انقلاب شادمان ها و سوران های زیادی فدا شده و باید تقدیم شوند و شهادت هدیه بزرگی است که خداوند شادمان مرا لایق آن دید. پدر آرزو (پدرخانم شهید شادمان) هم حرف ها زیادی برای گفتن از دامادش داشت، که می گوید برای همه خانواده ما افتخار است و می گوید: شادمان واقعا الگوی کاملی از انسانیت بود تا جاییکه قبل از اینکه خودش و خواسته هایش شخصیش را ببیند دیگران را می دید.
صبح زود به دخترم خبر داده بودند که شادمان زخمی شده، به اتفاق به بیمارستان رفتیم دقایق از پس هم در سردرگمی و بلاتکلیفی می گذشت جواب درستی به ما نمی دادند گویا کسی قدرت بیان این واقعیت آسمانی شدن شادمان را نداشت. یکی از همکاران شادمان خودش را به من رساند و پرسید چه نسبتی با آنها دارم، گفتم پدرزنش هستم گفت فعلا چیزی به مادر و همسرش نگو، شادمان به شهادت رسیده است.
تحمل این بار سخت در حالی که بی تابی های آرزو و مادر شادمان که خیال می کردند شادمان زخمی است، برایم سنگین بود اما چاره ای نداشتم باید واقعیت را به آنها می گفتم!
شادمان همیشه می گفت این دنیا چیزی نیست که انسان پایبند آن شود کل ماه رمضان و روزهای دوشنبه و پنج شنبه سال را روزه می گرفت... در وصیت نامه حین استخدام، شادمان 60 درصد حقوقش را برای دخترش، 20 درصد برای همسرش، 10 درصد برای مسجدی روستای پیگلان و 10 درصد را به نیازمندان اختصاص داده و این برای همه ما افتخار است که شادمان همیشه به فکر نیازمندان بوده است.
این برای همه تعجب آور است که چنین جوانی تا این اندازه دغدغه توجه به نیازمندان را داشته است و واقعا کسانی که دست به ترور چنین انسان هایی می زنند قطعا در دنیا و قیامت شرمنده و روسیاه خواهند بود.
سوران برادر شهید شادمان از آخرین گپ و گفت با برادرش در آن لحظات پایانی شب جمعه می گوید: آن شب من پاسبخش بودم که صدای گرم شادمان از پشت گوشی تلفن گوش هایم را نوازش کرد وقتی گفت« سلام کاکه گیان». برادر بزرگش بودم هیچ وقت به اسم کوچک صدایم نمی کرد، بعد از سلام و احوالپرسی کوتاهی گفت منطقه کمی شلوغ است احساس می کنم خبرهایی هست.
گفتم شادمان جان نگران نباش انشاءالله چیزی نیست، مواظب خودتان باشید!
حرف هایم انگار قانعش نکرده بود و گفت: سوران احساس می کنم دیگر شما را نخواهم دید مواظب همه امیدهای زندگیم باش.. بعد از قطع تلفن واقعا نگران شده بودم، ساعت حول و حوش 4 و 30 دقیقه صبح بود که خبر از درگیری در پایگاه «دری» آمد و بعد از چند دقیقه بی سیم قطع شد، درونم مثل سیر و سرکه می جوشید تنها دعا می کردم اتفاقی برای شادمان و همکارانمان در آن منطقه نیفتاده باشد. هوا که روشن شد واقعا دیگر تحمل ماندن را نداشتم ولی نمی شد که اینجا را به امید خدا رها کنم و بروم، از ساعت 5 تا 6 صبح با من تماس می گرفتند و می پرسیدن از شادمان خبری داری؟
گویا من آخرین کسی بودم که شب گذشته با شادمان صحبت کرده بودم و آخرین اطلاعات من هم از پایگاه دری به همان چند جمله ای خلاصه می شد که با برادرم حرف زده بودم. این تماس های پی درپی واقعا نگرانم کرده بود، همه از آن اتفاق تلخ خبر داشتند و برای اینکه من در منطقه نگران نشوم چیزی لو نمی دادند.
هرچی با شادمان تماس می گرفتم در دسترس نبود و همین قضیه بیشتر و بیشتر نگرانم می کرد، داشتم دیوانه ام می شدم به هرکسی متوسل شدم که خبری از شادمان بدهند اما پاسخ تمام این بی تابی هایم این بود که "نگران نباش انشاءالله اتفاق بدی نیفتاده است". ثانیه ها به کندی می گذشت تا بلاخره خبر دادن که به سمت مریوان بروم، در طول مسیر با هرکسی که می شد تماس گرفتم اما جوابی نمی شنیدم! هنوز به ورودی مریوان نرسیده بودم که خبر دادند شادمان زخمی شده و خودت را به بیمارستان برسان، نگران نباش، مواظب باش، عجله نکن حالش خوب است.. این تمام اطلاعاتی بود که در آن شرایط به من داده بودند.. برای آخرین بار شماره همسرم را گرفتم، نتوانست حرف بزند گوشی تلفن را به دست خواهرش داد: کاکه سوران «شادمان شهید شده است». دنیا روی سرم به یک باره فرو ریخت پاهایم سست شد مردم دورم حلقه زده بودن مگر می شود به این راحتی مرگ برادر آن هم شادمان را که تنها امید زندگیم بود باور کنم.
32 روز شادمان را ندیده بودم مرخصی هایمان باهم نمی خواند وقتی او بود من نبودم و زمان حضور من در مریوان برادرم در منطقه و الان با پیکر در خون خفته برادرم روبرو شده بودم سخت ترین لحظاتی که می توان تصور کرد..
الان که کمتر از دو ماه از شهادت برادرم و همرزمانش می گذرد نه تنها از پوشیدن لباس سبز دفاع از امنیت کشور پشیمان نیستم بلکه تنها آرزویم قدم گذاشتن در مسیری است که برادرم گذاشت و امیدوارم روزی من هم مثل شادمان در راه دفاع از کشور و نظام مقدس جمهوری اسلامی به شهادت برسم. تا روزی که نفس می کشم هرچه در توان دارم در راه دفاع از مردم و سرزمینم بکار خواهم گرفت.
دیدن بی تابی های مادر و تنها خواهرم و نبود سایه مردانه برادرم بر سر همسر و فرزندش سخت تر از آن است که به زبان بیان کنم ولی تمام این تلخی ها خللی در اراده سوران که امروز توفیق پیدا کرده برادر یک شهید هم باشد نخواهد گذاشت.
این صحبت های سوران برای مادرش که هنوز کمتر از یک ماه از شهادت فرزند دلبندش می گذرد تازگی دارد گویا تا قبل از این سوران فرصتی برای بازگو کردن آنچه آن شب و روز بر او و برادرش گذشته بود را پیدا نکرده است.
مویه های مادر شادمان که با لهجه اورامی فرزند دلبندش را صدا می کرد و برای مظلومیت او و دوستانش می گرید دیگران را نیز تحت تاثیر قرار داده است دقایق سختی را واقعا تجربه می کردم و در تمام این لحظات به «آیسا» که باید بدون مهر پدر قد بکشد، به مدرسه برود و مهربانی بابای دوستانش را با حسرت ببیند فکر می کردم.
سی ام تیرماه امسال بود که خبر ناگواری نه تنها در کردستان بلکه در ایران منعکس شد، خبری که شهادت 11 پاسدار حافظ وطن را خبر داد، 11 مردی که شبانه مورد حمله ناجوانمردانه و عملیات تروریستی گروهک پژاک قرار گرفتند، مردانی که مردانه رفته بودند تا در پایگاه روستای «دری» شهرستان مریوان از امنیت مردمان این منطقه و کشورمان دفاع کنند، مردانی که جان خود را در طبق اخلاص گذاشته بودند تا مردمان کردستان شبانه با خیال راحت و بدون ترس و دغدغه سر بر بالین بگذارند.
فرزندت چه غریبانه عکس در قاب گرفته ات را به سینه کوچکش می فشارد، گرچه سن و سالی ندارد اما مهر بابا را به خوبی درک کرده، گویی دلش به اندازه 11 ماه از به دنیا آمدنش تنگ شده است.
گرچه آنقدر کوچک است که نمی تواند درکی از آسمانی شدنت داشته باشد، اما در تمنای دستان پدرانه ات برقاب شیشه گل گرفته ات می کوبد شاید...شاید انتظارش را پاسخ بگویی.
11 ماه زمان زیادی نبود عشق پدرانه را در قلب مهربانت حس کنی، اما برای اعتقادات از طفل 11 ماهه ات هم گذر کردی و این برای آیسا که چند روز دیگر تولد یک سالگی را بدون حضور پدر باید برگزار کند قابل فهم نیست!
اما تقدیر چنین تو را به اوج رسانده و خوب می دانم دستان مهربانت همیشه بر سر دردانه کوچکت خواهد بود، باد می وزد و ساعات سرخ حماسه را در گوش درختان روستا دری نجوا می کند 11 ستاره به یکباره از زمین دل می کنند و سبکبال آسمانی می شوند.
