راز داری
و اما نگفتن اسرار و اسرار را در سینه نگهداشتن، خود یکی از دستورات عالیه اسلام و از وظائف انسانی و اسلامی است؛ زیرا با لب گشائی اسرار فاش خواهد گردید، چنان که از حضرت علی (ع ) روایت شده است: هر حدیثی که از دو نفر (یا از دو لب ) تجاوز کند فاش می گردد.
و از حضرت رضا (ع ) روایت شده که مومن، مومن نمی شود مگر این که در او سه خصلت باشد: خوئی از پروردگارش، و صفتی از پیامبرش، و خصلتی از ولیش، اما خصلتی که از پروردگارش می باشد: نگهداری سر خود است، خداوند عزوجل فرموده: خداوند دانای به غیب است، پس بر غیب خود احدی را مطلع نسازد، مگر کسی را که خود پسندد مانند فرستاده خود، و اما روشی که از پیامبر است، پس مدارا کردن با مردم است، زیرا خداوند عزوجل پیامبر خود را به مدارا کردن با مردم فرمان داده و فرموده: بخشش را اتخاذ کن، و به معروف امر کرده و از نادان ها اعراض نما، و اما صفتی که از ولی اوست، صبر بر فقر وفاقه، و شکیبائی بر رنج و سختیهاست؛ زیرا خداوند عزوجل می فرماید: و صبر کنندگان در فقر و سختی.
و از امام صادق (ع ) نقل شده: سر تو خون توست پس نباید از غیر رگهای خودت جریان پیدا کند.
و از حضرت علی (ع ) نقل گردیده سینه خردمند صندوق سر اوست و نیز از آن بزرگوار روایت شده که فرمود: خیر دنیا و آخرت در نگهداری سر، و رفاقت اخیار گرد آمده، و بدی در افشاگری اسرار، و برادر گرفتن اشرار جمع شده است.
روایت شده که امام صادق (ع ) فرمود: رفیقت را مطلع مساز مگر بر آن چیزی که اگر دشمنت بر آن آگاه شد بر تو ضرر نزند، چون ممکن است روزی این دوست، دشمنت بشود.
زبان: جدا دستورات متینی است، ولی کمال بی انصافی است اگر کسی که مورد اطمینان قرار می گیرد و در نزد او اسراری گفته می شود و امین مردم به شمار می آید، خائن گردد و اسرار را فاش کند!
چشم: آری، بالاترین درجه از نامردی را دراست، زیرا نقل شده: سینه های آزاد مردان قبرهای اسرار است. بویژه اگر اسرار از خاندان عصمت و طهارت باشد.
زبان: مگر اهل بیت عترت و طهارت اسرار دارند!
اسرار آل محمد (علیهم السلام )
چشم: آری، اسرار مهم از آن آنهاست، زیرا اسرار حکومتی است، باید حفظ شود و تا به حال هر زیانی که مسلمین مشاهده کرده، و هر شکستی که بر حکومت اسلامی وارد شده، و هر ضربه ای که زمامداران الهی دیده اند، اکثر از راه افشاگری اسرار سفرای الهی و آل محمد (علهیم السلام ) بوده است، که نمونه اش را ما در تاریخ زیاد می بینیم (و ما نمونه بارز آن را در این چند سال جمهوری اسلامی دیده که چگونه با فاش کردن اسرار حکومتی و خیانت های سردمداران فاسد غرب زده، چه ضربه هائی بر پیکر عزیز اسلام و مملکت اسلامی و ملت قهرمان ایران وارد گردید) و لذا روایات زیادی در این خصوص وارد شده است.
از امام صادق (ع ) در تفسیر گفتار خدا: و می کشند انبیاء را بدون حق، فرموده به خدا سوگند آنها را با شمشیرهاشان نکشتند، بلکه راز آنها را فاش کرده و علیه آنان افشاگری کردند و در نتیجه، انبیاء کشته شدند.
و نیز از آن بزرگوار نقل شده: کسی که چیزی از امر ما را افشاء نماید، مانند کسی است که ما را عمدا کشته، و ما را از روی خطا نکشته است.
و از آن حضرت نیز روایت گردیده: و افشاگر آن چه خداوند پوشش آن را خواسته، از دین خارج است.
و به همین جهت ما روایات بسیاری را در باب تقیه می بینیم که ائمه هدی (علیهم السلام ) شیعیان خود را اغلب اوقات امر به تقیه نموده، تا بدین سبب اسلام عزیز و خون خود و امامان را حفظ نمایند.
زبان: لطفا بیشتر توضیح داده و معنای تقیه را روشن سازید.
چشم: تقیه یعنی تحفظ و خود نگهداری از ضرر دشمن، و لذا تحفظ گاهی با قیام و نهضت علیه دشمن، تصور می شود و زمانی با سکوت، بنابراین هر کجا که انسان می بیند در خطر می افتد، لازم است واجب را ترک گفته و حرام را مرتکب شود و خود را از خطر نجات دهد، در صورتی که جان مهمتر باشد، و گرنه گاهی باید جان را فدا نمود، مانند فداکاری در راه دین، چنان که سیره پیمبران و امامان چنین بوده است.
زبان: دلیلی هم بر گفتار خود دارید؟
چشم: دلیل آن، روایات بسیاری است که در این باب ذکر شده و به حدی قابل اهمیت است که بعضی از فقهای بزرگ مانند شیخ انصاری (ره ) کتابی مستقل در موضوع آن نوشته و آن را بر پنج قسمت تقسیم نموده است: واجب، حرام، مکروه، مباح، مستحب.
زبان: لطفا مفصل تر بیان کنید.
چشم: تفصیل آن را باید در کتابهائی که در این زمینه نوشته شده، جستجو کرد. هر مقلدی وظیفه دارد از مرجع خود سوال کند تا بداند در کجا و در چه زمان و در چه موضوعی باید تقیه کند چون مساله تقیه از مسائل خیلی دقیق و قابل اهمیت است.
زبان: امیدوارم که دیگر زیانی در من سراغ نداشته باشید.
چشم: مگر زیان های شما تمام شدنی است؟
منبع : مناظره زبان و اندامها، سید حسین شیخ الاسلامی
