فواید در آغوش گرفتن کودک چیست؟

شیر مادر اثرات فراوانی در رشد جسمی کودک دارد، اما بسیاری از روانشناسان معتقدند که درکنار آن، در آغوش گرفتن و بغل کردن کودک هنگام شیر دادن عامل اصلی رشد جسمی و روانی کودک به شمار می رود.

شیر دادن به کودک از نظر روانشناسی دارای پایه ها و دیدگاه های تحلیلی عمیق و پیچیده ای است. در همین راستا روان درمانگران تحلیلی درباره این مسئله معتقدند که شیر دادن موضوع اصلی نیست بلکه لمس و در آغوش گرفتن موضوع اصلی رشد جسمی و روانی کودک است که آن را تحت تاثیر قرار می دهد.

بسیاری از روان درمانگران از جمله "وینی کات" و "بالبی" درباره تغذیه و رشد کودک گفته اند: در آغوش گرفتن تاثیر زیادی بر روحیه و رشد کودک دارد، به عبارت دیگر تغذیه عامل دوم و در آغوش گرفتن و نگه داشتن کودک (hold) عامل ابتدایی و اصلی رشد کودک است.

در آغوش گرفتن کودک به او احساس امنیت می دهد؛ در آغوش گرفتن به دو نوع "جسمی" و "روانی" تقسیم می شود. در آغوش جسمی، مادر کودک را به شکل عادی و معمولی میان بازوانش در آغوش می گیرد، این درحالیست که هنگام در آغوش گرفتن روانی یا ذهنی، مادر با فکر کردن به نوزاد تازه متولد شده، او را به لحاظ روانی در آغوش می کشد. در این حالت مادر در ذهن، جایی برای فرزند خود باز می کند و از این طریق کودک را در آغوش ذهنی خود جای می دهد، لذا این مسئله بسیار عمیق تر از آن است که بخواهیم صرفا با شیر دادن بر مبنای تغذیه، کودک را تامین کنیم.

حتی در روستاها مادران هنگامی که برای کار کردن روی زمین کشاورزی خانه را ترک می کنند، کودک را به کمرشان می بندند، این روش بدیهی ترین و ساده ترین شکل ارتباط لمسی میان کودک و مادر است.

ممکن است برخی از کودکان از شیر خشک تغذیه کنند اما مادران باید این شیر خشک را نیز با در آغوش گرفتن و لمس کودک به فرزند خود بدهند چراکه هدف اصلی تغذیه ایجاد امنیت و برقراری ارتباط میان مادر و کودک است.

مادرانی که دچار افسردگی هستند ممکن است آمادگی و توانایی لازم برای تولید شیر و یا در آغوش گرفتن کودک را نداشته باشند، متاسفانه مادران افسرده به خاطر شرایط روحی که دارند توجه شان کمتر به سمت کودکشان معطوف است و انرژی لازم برای بودن با کودک خود را ندارند، این مسئله در ایجاد احساس ناامنی و سایر مشکلات روانشناختی تاثیرگذار است. مادران مضطرب نیز به دلیل مشکلاتی که دارند یا کودک را خیلی زیاد در آغوش می گیرند یا ممکن است که بسیار کم آنها را بغل کنند. در هر دو حالت کودک احساس ناامنی و ناکامی دارد. پژوهشگران معتقدند مادران یخچالی مادرانی هستند که از هرنوع ارتباط لمسی و در آغوش گرفتن کودک خودداری می کنند، چنین مادرانی باعث ایجاد مشکلات روانشناختی عدیده ای برای کودک می شوند.

در آغوش گرفتن و نگه داشتن، از اساسی ترین و بنیادی ترین نیازهای کودک می باشد که عدم ارتباط لمسی و عدم حضور در آغوش بین مادر و کودک زمینه ایجاد انبوهی از اختلالات شخصیتی و روانی را در سنین بزرگسالی ایجاد می کند.