حکمت 470 نهج البلاغه

وَ سُئِلَ عَنِ التَّوْحِیدِ وَ الْعَدْلِ، فَقَالَ (علیه السلام): التَّوْحِیدُ أَلَّا تَتَوَهَّمَهُ، وَ الْعَدْلُ أَلَّا تَتَّهِمَه.

ألّا تَتَوَهَّمَهُ: خداى را بوهم و گمان در نیاورى.
الّا تَتَّهِمَهُ: خدا را متهم نسازى، یعنى افعالش را غیر حکیمانه ندانى.

تعریف توحید و عدل (اعتقادى):
(از امام نسبت به توحید و عدل پرسیدند فرمود:) توحید آن است که خدا را در وهم نیارى، و عدل آن است که او را متّهم نسازى.(1)