حکمت 430 نهج البلاغه

وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ أَخْسَرَ النَّاسِ صَفْقَةً وَ أَخْیَبَهُمْ سَعْیاً، رَجُلٌ أَخْلَقَ بَدَنَهُ فِی طَلَبِ مَالِهِ، وَ لَمْ تُسَاعِدْهُ الْمَقَادِیرُ عَلَى إِرَادَتِهِ؛ فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْیَا بِحَسْرَتِهِ، وَ قَدِمَ عَلَى الْآخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ.

الصَّفْقَة: داد و ستد، معامله.
أخْلَقَ: کهنه و فرسوده کرد.
التَّبِعَة: نتیجه و پیامد کار بد، مقصود حق اللَّه و حق الناس است که در قیامت از آن سؤال میشود.

اندوه زر اندوزى (اعتقادى، اقتصادى):

و درود خدا بر او، فرمود: همانا زیانکارترین مردم در معاملات، و نومیدترین مردم در تلاش، مردى است که تن در گرد آورى مال خسته دارد، امّا تقدیرها با خواست او هماهنگ نباشد، پس با حسرت از دنیا رود، و با بار گناه به آخرت روى آورد.