حکمت 420 نهج البلاغه امام علی علیه السّلام

وَ رُوِیَ أَنَّهُ (علیه السلام) کَانَ جَالِساً فِی أَصْحَابِهِ، فَمَرَّتْ بِهِمُ امْرَأَةٌ جَمِیلَةٌ فَرَمَقَهَا الْقَوْمُ بِأَبْصَارِهِمْ، فَقَالَ (علیه السلام):
إِنَّ أَبْصَارَ هَذِهِ الْفُحُولِ طَوَامِحُ، وَ إِنَّ ذَلِکَ سَبَبُ هِبَابِهَا؛ فَإِذَا نَظَرَ أَحَدُکُمْ إِلَى امْرَأَةٍ تُعْجِبُهُ، فَلْیُلَامِسْ أَهْلَهُ، فَإِنَّمَا هِیَ امْرَأَةٌ کَامْرَأَتِهِ.
فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْخَوَارِجِ: قَاتَلَهُ اللَّهُ کَافِراً، مَا أَفْقَهَهُ! فَوَثَبَ الْقَوْمُ لِیَقْتُلُوهُ، فَقَالَ (علیه السلام):
رُوَیْداً، إِنَّمَا هُوَ سَبٌّ بِسَبٍّ، أَوْ عَفْوٌ عَنْ ذَنْبٍ.

طَوامِح: جمع «طامح» یا «طامحة»، خیره.
الْهَباب: هیجان.
رُوَیْداً: آرام باش، مهلت بده.

راه درمان شهوت، و عفو اهانت کننده (اخلاقى، سیاسى):
(اصحاب امام پیرامونش نشسته بودند که زنى زیبا از آنجا گذشت، حاضران دیده به آن زن دوختند. امام فرمود:)
همانا دیدگان این مردان به منظره شهوت آمیز دوخته شده و به هیجان آمده اند، هر گاه کسى از شما با نگاه به زنى به شگفتى آید، با همسرش بیامیزد که او نیز زنى چون زن وى باشد.
(مردى از خوارج گفت: خدا این کافر را بکشد چقدر فقه مى داند مردم براى کشتن او برخاستند، امام فرمود:)
آرام باشید، دشنام را با دشنام باید پاسخ داد یا بخشیدن از گناه.